Дагарэлі на сподку блакітным паперы, І над попелам чорным павіс белы дым. Ліўнем вымыты вечар, сьцюдзёны і шэры, Толькі зоры, як золата, сьвецяцца ў ім. Мы з табою сядзім і гамонім пра лета, У якім былі ўсе прыгажэй і дабрэй. Там адчынены дзьверы гасьцям у суседа, Там і ў нас поўны дом разьвясёлых гасьцей. Сёньня шмат засядаюць, а дамы ж адчыняюць Для патрэбных для «справы» фіктыўных сяброў, І таму нас нікуды і не запрашаюць. Ну а каб запрасілі, я, б, відаць, не пайшоў. Адчыняе нам вецер на вуліцу дзьверы І пытае, чаго мы ў самоце сядзім... Ліўнем вымыты вечар, сьцюдзёны і шэры, Толькі зоры, як золата, сьвецяцца ў ім.
|
|