Ён сябе хацеў агню аддаць,
Не прыняў агонь, а плюнуў злосна
Іскрамі-крывёй у твар. Відаць,
Жыць яму тут здраднікам,
і млосна
Паглядаць на сьвежыя крыжы,
Пад якімі родныя спачылі.
Хто жывы, вы кідайце глыжы
У яго, каб да начы – забілі!
Ды нідзе нікога не чуваць,
На'т чужынцаў не відно на конях.
Толькі стогне чорная трава,
Па якой прамчалася пагоня.
Ён сябе хацеў аддаць вадзе,
Уцякла вада далёка ў спраты.
На'т атруты не знайшоў нідзе, –
Пагарэла, як гарэлі хаты.
...І блукае здраднік па палях,
Сьмерць, нібы ратунак свой, шукае.
І ўцякае ад яго пятля,
І асіна ад яго ўцякае.
|
|
