Калі сьпявалі валуны,
То й люд бярог бацькоўску мову.
Маўчаць халодныя яны,
Як храмаў медныя галовы.
Трава паўзе па валунах,
Хавае іх ад злога вока.
І чорны воран, як манах,
Іх сьцеражэ, глядзіць здалёку.
Пад валуном жыве зьмяя
І сьніцца ёй: яна багіня.
І да зьмяі ідзе жняя,
І нехта зь іх празь міг загіне.
Але пакуль няма бяды,
Адзін, як лёс, над валунамі
Лятае з раю Дух сьвяты,
Зьвініць пакутна ланцугамі.
Калі ж сустрэнуцца Яны,
То лес сухі залемантуе
І засьпяваюць валуны...
Ды толькі хто ў нас іх пачуе?
|
|
