Маладыя, пушыстыя лісьцейкі грушы, А за імі, на скалах, дубоў галізна. Ў беласьнежным прыбоі, у квецені рушыць Маладая вясна. Нібы сьнег вяршынь ажывае ў цьвіценьні, І садоў і аблокаў зьвіваецца дым: Белых хмарак алені ў зыркім небе вясеньнім Пралятаюць да мора і дваяцца над ім. Ты мне сонца! І мора! І подых маю! Я люблю цябе так, што кроў, як прыбой! Што ж ты плачаш, чаго ж ты мяне абдымаеш? Я з табою. З табой.
5.X.1968. Ялта – Менск.
|
|