480 Людміле
Радзей успамінаецца Масква, Радзей успамінаю інтэрнат. Ды сьвеціцца адчайна лістапад, І праз асфальт расьце трава. Сузор’і зорак, нібы руж кусты, Для нас журботным дыхаюць сьвятлом. Як паратунак душ – сяброўскія лісты, І Караткевіча бялюткі том. І прыйдзе дзень, і пойдзем па Маскве, Па-беларуску будзем размаўляць, Гадаць, якое воблака плыве З Айчыны, каб – рукою памахаць. Забудзецца на хвілю інтэрнат, Ды пра яго напомніць нам Масква. Мы пройдзем праз адчайны лістапад, Дзе праз асфальт расьце трава.
|
|