Амаль што голая ідзеш на сцэну З усьмешкаю прыдатнаю для сьвят. І цела, а ня вопратку тут цэняць Мужчыны, што прыходзяць на прагляд. Яны глядзяць галоднымі вачыма І ў думках распранаюць дагала. Саромецца тут нельга, немагчыма, Калі ты ў манекеншчыцы пайшла. Для большасьці прысутных – прастытутка, Цябе гатовы зараз жа купіць, Купіць за келіх каньяку на суткі, І пераспаць, і, нібы сон, забыць. І што каму, што плачаш ты начамі Бяз грошай, без кватэры і адна. Ідзеш па сцэне быццам бы багіня, Што мае ўсё, што хочацца душы. А ты ў палацы мод, нібы рабыня, Працуй, што мала плоцяць – не кажы. Сышла са сцэны, быццам з эшафота, І сьлёзы ўпотай выцерла з вачэй: – Праклятая, бязбожная работа! Якія морды гадкія ў людзей! Глядзяць на ногі быццам бы вар’яты... І твар прыгожы пачарнеў ад зла... Накінуўшы убор, чужы, багаты, Ты зноў на сцэну ўсьмешліва пайшла.
|
|