Няма Караткевічаў новых, Няма і Стральцовых. І сумна, і крыўдна жывецца І мы ўсе ці варты граша. Паэт памірае – душа застаецца, Заўжды застаецца душа! Ды дзеліцца слава, Як доўгая лава. На'т могілкі дзелім зь вянкамі. А хто разьдзяляе? Хто славы ня знае, А хоча зрадніцца зь вякамі. Найлепшых губляем, бядуем. Жывых жа ня чулі, ня чуем, Што славу прыносяць Айчыне... А хто нас наступным пакіне? Няма Караткевічаў новых, Няма і Стральцовых.
|
|