Памяці Яўгеніі Янішчыц
Паэта губіць гэніяльнасьць адзіноты, Бяздарны вецер гасіць сьвечкі ля ікон. І сьмерць нас не пытае: «Чый ты? Хто ты?..» І самых вольных забірае ў свой палон. Жывым зайздросьцім, бэсьцім, носім кветкі – потым. Нам кветкамі свой грэх павек не адмаліць. Бязьлітасна цалуе лепшых адзінота, За сьвятасьць мы ня ўмеем бліжняга любіць. І вінавацім, грэшныя, абставін зьбегі... Патухла ў небе горка, як Твой лёс, сьвятло. На шлях у вечнасьць Бог насыпаў сьнегу, І Беларусь па сэрца зранку замяло. Сьпяшаемся, бы раптам зразумелі: хто Ты. Спазьніліся. Запозьнены, як крык, паклон... Паэта губіць гэніяльнасьць адзіноты, Бяздарны вецер гасіць сьвечкі ля ікон.
29.XI.1988.
|
|