Жалезны крыж іржа зьядае
І рушацца вякоў сьвятыні.
Зьмяі карона залатая
Як сонца ў мёртвае пустыні
Праменіць з чорнае канавы,
Кудой сьцякала кроў-вада
Маёй зямлі, стагналі травы,
Сьпявала песьні свалата.
Няма зьмяі, няма балота,
І толькі вецер сьмерць-пясок
Мяце, узносіць з асалодай
Да белых, нібы соль, аблок.
Карону вецер залатую
Скрануў і пакаціў у сьвет.
Лісіцы ў норах лямантуюць,
Бягуць мурашкі па траве.
...Зьмяі карона залатая
Па Краі коціцца, як гром,
Ды мы ня чуем – засядаем –
Зьмяю, галодныя, жаром.
|
|
