Жалезны крыж іржа зьядае І рушацца вякоў сьвятыні. Зьмяі карона залатая Як сонца ў мёртвае пустыні Праменіць з чорнае канавы, Кудой сьцякала кроў-вада Маёй зямлі, стагналі травы, Сьпявала песьні свалата. Няма зьмяі, няма балота, І толькі вецер сьмерць-пясок Мяце, узносіць з асалодай Да белых, нібы соль, аблок. Карону вецер залатую Скрануў і пакаціў у сьвет. Лісіцы ў норах лямантуюць, Бягуць мурашкі па траве. ...Зьмяі карона залатая Па Краі коціцца, як гром, Ды мы ня чуем – засядаем – Зьмяю, галодныя, жаром.
|
|