І трэснулі сьцены ў кватэрах,
Чарнеюць у трэшчынах краты.
Маўклівыя пэнсіянэры
Завылі, нібыта вар’яты.
Заплакалі дзеці ад жаху,
Мужчыны ад суму занылі.
А чэрці гарцуюць па даху –
Іх зь пекла на волю пусьцілі.
І толькі паэт непрызнаны
На жахі зірнуў, як на будзень,
Сказаў, пляшкі зносячы ў ванну:
– Яшчэ, брат, ня тое ў нас будзе!
– А што ў нас тут будзе такое?
Скажы, і цябе мы палюбім! –
Завыла ўсё шэра-гнілое:
– Ня то як сабаку загубім!
Паэт жа зацішыўся ў ваннай
І выпіў апошнюю пляшку
За вочы сьляпыя прызнаных,
За музу – п’яную манашку.
А сьцены трашчэлі ў кватэрах,
На вокнах чарнеліся краты.
І ў Бога надумалі верыць –
Хто божай спагады ня варты.
|
|
