У краіне сну і чорных кратаў
Па дарозе, дзе, як вечнасьць, пыл,
Я сустрэў вандроўных музыкантаў,
Што ішлі да дзедаўскіх магіл.
Ім абрыдлі шэрыя прасторы,
Ім абрыдлі панскія сталы.
Пагублялі лапці і аборы,
Напіліся брагі і смалы.
Я спытаў вандроўных музыкантаў:
– Што чакаць жа мне ў краіне сну?
Адказалі, што чакаць ня варта
Радасьці бясконцую вясну.
Не сказалі болей анічога
І пайшлі, як прывіды, як сон.
Я абняў, нібыта крыж, дарогу,
І пачуў я: у дарозе – стогн.
І ў краіне сну і чорных кратаў
Я пракляў сябе за свой спакой.
І ўздагон вандроўным музыкантам
Паляцеў, галосячы, душой.
|
|
