Яны прыйшлі, і ноч прыйшла сівая, Іржалі коні іхнія ў цямнечы. І чулі ўсе, як Хам п’яны сьпявае Пра косы доўгія і белы плечы. І ехалі чужынцы, і гарэлі За імі сьлёзы, храмы і палацы. І птушкі беларускія нямелі, І ў кулакі зьліліся пальцы. І павылазілі з-пад пнёў вужакі. Зьляцеліся і ведзьмы, і вароны. З тупых мячоў лізалі кроў сабакі, І плыў у небе дым, як кроў, чырвоны. І не было ратунку анікому, Ня чуў малітвы Бог пад чорным небам. А хочаш жыць, дык кланяйся чужому Гаспадару, вітай чужынца хлебам. Ды косамі і віламі віталі Чужынцаў, што з крывавымі рукамі. І толькі служкі хамавы крычалі: «Мы будзем вечна вашымі рабамі! Наш родны край пры рабстве стане раем!» ...І людзі прывыкалі да пакутаў. І хамскі крык ляцеў над белым краем І ў душы бедныя ўлятаў атрутай.
|
|