Толькі цемра адна і пануе
І карае мяне і цалуе,
І няма мне ратунку нідзе
Ні ў агні, ні ў вар’яцкай вадзе.
І плыве па-над сьветам хмурына,
Як распусная зь пекла жанчына.
І плыву я на мроях за ёй,
Нібы д’ябал за чыстай душой.
І я ў цемры, як вецер, зьнікаю
І ўзьнікаю, як слова «кахаю».
І няма тут мяне анідзе
Ні ў агні, ні ў вар’яцкай вадзе.
|
|
