Вы зноў намалюеце ружы, Вы зноў намалюеце сьвет, Дзе ружаў чырвоныя сьцюжы Гучаць, як Шэксьпіраў санэт. Віно, як сьвітаньне ў графіне, Ваш сум не прагоніць ад воч. І кава спакусная стыне У кубачку чорным, як ноч. За вокнамі зоры і сьцюжа, І шлях з адзіноты, як сон. І сьвечкі дрыготкая ружа Баіцца за Вас ля вакон. Вы зноў намалюеце лета І сьцежку праз ружы – у Храм. Бы ў клетцы, у словах санэта Свае Вам пачуцьці аддам. І зьнікне, як сон, адзінота, І сум свой пагнаўшы ад воч, Апаліце вусны сьпякотай, Што ў кубачку чорным, як ноч.
|
|