Стаміўшыся ад дзённай мітусьні, Ішоў гуляць па скверы ля завода, Дзе газазварак сьлепкія агні Праз шчыліны запыленыя плота Сьвяціліся сьцюдзёнаю журбой. Спаткацца тут хацелася з табой. А ты ў той час хадзіла па Траецкім, Дзе, каваю прапахлыя, вятры Мялі лісьцё чырвонае ў двары. Шампанскім салютуючы савецкім, Кусьціліся ў кавярнях маладзёны, Як на Кальварыі вясной вароны. Я ў скверы ўслых чытаў Апалінэра, Прысеўшы ля куста бялюткіх руж. Над Менскам самалёта дымны вуж Ляцеў, як над Парыжам тым фанэра. І мне было тады не да фанэр, Маю душу п’яніў Апалінэр. І ты ў «Вянок» заходзіла ў той час, Купляла асалодна старадрукі, Што да цябе прасіліся у рукі. І цэлы век яшчэ быў паміж нас, Дзе рознымі мы сьцежкамі хадзілі, Дзе мы ўздыхалі і дзе нас любілі.
|
|