З-за вашых у калготах белых ножак Мы біліся, шпана, у інтэрнаце. А вы пайшлі, спакусная, у ложак З арабам – ён жа абяцаў вам шчасьце. А мы нічога абяцаць ня ўмелі, Мы проста вас, вясковыя, хацелі, Мы вершы і паэмы вам пісалі, А вы, напэўна, іх і не чыталі. Цяпер вы загараеце ў Амане, Гадуеце дзяцей свайго араба. А ў нас жыцьцё, як вожык у тумане, Адно што можам – піць віно няслаба. Мы вашы ножкі часта ўспамінаем, Яны былі, як райскія вароты. Шкада, араб ваш скарыстаўся раем, Які хавалі белыя калготы. Вы, прачытаўшы, гэты ліст спаліце І па-арабску бабскі век жывіце. А мы тут будзем піць віно няслаба І ўспомнім вас, пабачыўшы араба.
|
|