Стройная, як пляшка віскі, маркітанка
Зь лёгкім пахам мыла і адэкалёна
Па начах, як кайф, прыходзіла да Джона
І зьнікала ў сонных туманах сьвітанка.
І быў Джон шчасьлівы, нібы кот марцовы.
Толькі ў сьвеце вечнага няма нічога –
Стрэла маркітанка Карласа храмога
І за ім пайшла, як за бычком каровы.
І наш Джон стаў злосны, як сабака дзікі,
І сказаў: «Нажом іржавым маркітанку
Я зарэжу ноччу ў Карласа на ганку
І ніхто ня ўчуе маркітанкі крыкі!»
І, напэўна б, выйшла ў Джона ўсё, як трэба.
Ды напіўся Джон і трапіў пад машыну
І машына раздушыла ўміг мужчыну,
І душа бязгрэшна адляцела ў неба.
Пахавалі Джона пад камень вялікі,
Каб ня ўстаў ніколі ён зь зямлі халоднай,
Каб ня ўчуў ніколі ён з тавэрны роднай
Маркітанкі адзінокай сьмех і крыкі.
|
|
