Табе семнаццаць, а яму ўжо сорак, І ты магла яго дачкою быць, Хадзіць у школу зь дзёньнікам пяцёрак І камсамолаўскі значок насіць. Але ў цябе ж усё ня слава богу З тых дзён, як ты зьявілася на сьвет, З тых дзён, калі на сьлізкую дарогу Ступіла ты, прыйшоўшы ў кабінет Да геніколяга храмога Мішы, Які любіў малодзенькіх дзяўчат І складна тарабаніў пра Парыжы... Прайшлі гады, ня вернеш іх назад, Як не вярнуць цнатлівасьці ніколі. І ты жывеш з багатым мужыком, Які, як ты, не давучыўся ў школе, Ды авалодаў добра кулаком. Табе семнаццаць, а яму ўжо сорак, Ён, можа, празь дзесятак год памрэ, Пакіне яхту для цябе ля мора І «Мерсэдэс» іржавы на дварэ.
|
|