Ён служыў у гандлёвым марфлоце І ў цяльняшцы, як фраер, хадзіў. Так, як жабаў буслы на балоце, Так ён дзевак у Менску любіў. І яны, маладыя, балдзелі Ад ягонай цяльняшкі марской, І такое тварылі ў пасьцелі, Быццам мора шпурляла пакой, У якім ён бываў адзінокім І ня знаў, што з грашамі рабіць. І ён быў маладым і высокім, І мог морду любому набіць. Ды аднойчы сустрэліся ў Менску На ягоным шляху блатнякі, Прыкурыць папрасілі па-сьвінску І прыткнулі нажы пад бакі Маладзенькай ягонай марцэлі. І ўскіпела матросская кроў І блатнякаў ён так адмяцеліў, Што ўцякалі ў кусты без зубоў. А марцэля на сьцежцы ляжала І, сьцякаючы менскай крывёй, Дарагому прад сьмерцю сказала: «Я ня буду ўжо болей з табой...» І парваў на сабе ён цяльняшку, І марцэлю са сьцежкі падняў, І панёс асьцярожна, як пляшку, У карчму, дзе з марцэляй гуляў.
|
|