Сумесь Бураціна з Аэлітай,
Зорка незгасальная ў вакне,
Сумная, прыгожая, забытая,
Ўвечар ты прыходзіш да мяне.
Сьмешная і нібыта заспаная,
Пад пяшчотаю маёй маўчыш,
А пасьля аддана і рахмана
Засынаеш на маім плячы.
І малю я сонца, неба, корсту:
Хай яны палаюць над табой,
Над тваёй былою крыўдай жорсткай,
Вечныя – пяшчота і любоў.
Хай ня будуць да цябе суровыя,
На ласкавы пакладуць пясок,
Горы вечныя ўзьнясуць ў галовах,
Ўсьпеняць мора добрае ля ног.
Нагадуюць цёплай ласкі хлебам,
Сьцішаць успамінаў злых прыбой.
І тады я стану вечным небам,
Сінім вечным небам над табой.
19.III.1967. Ялта. Сонечныя горы.
|
|
