Мы шукаем адзін аднаго, быццам птушкі ў віхуры.
Мы, як птушкі, зьбіваемся ў зграйкі – сагрэцца і выжыць.
Ды каб выстаяў дом.
Нашы сэрцы паклалі ў падмурак,
І запоўнены стогнамі ў сьценах каменныя нішы.
Над высокімі вежамі рвуцца на часткі аблокі,
Мы ня мелі прытулку, які падарылі камусьці.
І даворвае час па-за нашымі снамі валокі.
І пасеецца зерне,
І нас у калосьсях ня будзе.
|
|
