У горадзе мінулага жыцьця Ты пазнаеш абрысы цёмнай вежы, Што ў снах так часта над табой ляцяць І пахаванай памяці належаць. Ты ведаеш, як можа пахнуць брук, Калі ляжаць на ім з апошняй ранай. І кожны мост напомніць крокаў гук, І бляск паходняў – кожны мур цагляны. Ты раптам зразумееш, дзе зручней Ад вершніка ўцякаць, якім завулкам. Дзьве зоркі раптам скоцяцца з вачэй, Калі каменны крыж пагладзяць рукі. Вось гэтае вакно дарыла сум, А тыя дзьверы – памятаюць шчасьце, І дзіўны водар страчаных парфум, І шоргат пазалочанага плацьця. У горадзе мінулага жыцьця Ты сустракаеш твары, як маланкі, Што асьвятляюць нешта зь небыцьця, Дзе тэлевежу не вартуюць танкі. Тут нават вецер – смаку таямніц. Тут могілкі імя маё хаваюць. Цяпер цяжэй, напэўна, будзе жыць, Так бессаромна агаліўшы памяць. Але лягчэй, напэўна, паміраць, І сэнс жыцьця знаходзіць не ўсьляпую, І гэты горад назаўжды кахаць І ў вечнасьць узірацца напрамую.
|
|