Агні гараць на вежах. Вораг блізка. Бывай, мой дружа! Нам не адстаяць Ні дом, дзе мы гайдаліся ў калысках, Ні храм, дзе нас хацелі адпяваць. І колькі ні стаяць на гэтых сьценах, Зруйнуюць іх. Дарэмна ты – гэрой, Бо ціха выпаўзае здрада зь ценю У час, калі патрэбны кожны вой. Зруйнуюцца, згараць метал і дрэва, Камень і шкло... Што застанецца нам? Але што – сьцены? Горад стане гневам, І сэрцам стане зруйнаваны храм. І мы і ў гэтым сьвеце, і ў наступны Ідзём з любоўю да зямлі сваёй. Гараць агні на вежах недаступных Душы тваёй, душы маёй жывой.
|
|