Не кажы, як вар’ят, што абрыдзела жыць.
Аднагодкаў тваіх больш за сотню ляжыць
Пад крыжамі счарнелымі і без крыжоў.
Не кажы, бо аднойчы ня прыдзеш дамоў.
Не кажы, што стаміўся ад гэтай жуды,
Бо на дрэвах стамляюцца ў восень лісты,
Бо стамляецца вецер...
Не кажы, не кажы!
Сьмерць жыве нечаканая ў вострым нажы,
У пятлі, у вадзе, у пякелным агні,
у цямнюткай начы і ў асьветленым дні.
Не кажы, як вар’ят, што абрыдзела жыць,
Бо і так да цябе твая сьмерць прыбяжыць.
Не кажы, бо пачуюць ля вокан віжы,
Не кажы,
не кажы,
не кажы...
|
|
