Адыходзіш ты не назусім,
Адыходзіш, як над полем дым,
Адыходзіш у нязнаны сьвет,
Дзе няма ні він, ні цыгарэт,
Безь якіх ты б тут ня жыў зусім,
Як бяз рымлян старажытны Рым,
У якім ніколі ты ня быў,
Нібы на зямлі зусім ня жыў.
І цяпер ты адыходзіш сам,
Нібы пад зямлю закляты Храм.
Адыходзіш, каб зьявіцца зноў,
Як з парэзанае вены кроў.
|
|
