А мне восень ты намалявала,
Бы віно разьліла залатое
Па сьцяне, дзе мяне частавала
І піла за жыцьцё маладое.
І вісіць у пакоі карціна
Безь цьвіка на сьцяне пажаўцелай,
Як над полем вісіць павуціна,
Што анёлам у неба ўзьляцела.
І гляджу, як на Храм, на карціну,
А карціна, як прывід, зьнікае
І зьяўляецца зноў праз хвіліну,
Нібы кроў праз бінты праступае
Празь сьцяну, за якою нічога,
Толькі ціша і толькі дарога
Да цябе праз халодную восень,
У якой нас ня будзе ніколі...
|
|
