Зноўку змрочна, дажджліва, сьцюдзёна і шэра І за вокнамі дрэвы, нібы на кладах. Мы сядзім у замкнутых ад сьвету кватэрах І прад восеньню ў нас, нібы сон, жыве страх. І няма нам ратунку і няма для нас сьмерці, Але й гэта жыцьцё, як пад ветрам лісьцё. І нясу я ў сабе, нібы ліст у канверце, Што напісаны Богу, душу і жыцьцё. Мы ў Эўропе жывём, а Эўропы ня знаем, І наогул: ці ёсьць мы на гэтай зямлі? Над Эўропай фанераю мы пралятаем, І ў карцінах зьнікаем Сальвадора Далі.
|
|