Ты гэты горад не любіў ніколі, Бо шэры ён, як крушня ў полі, Дзе толькі, часам, груганы і вецер, Як мроі, пралятуць. Ізноўку вечар На горад падае, нібы забіты, І цемраю, нібы вадой, заліты Ня хутка горад выплыве на ранак, Дзе ты, стамлёны, ад каханак Вяртацца будзеш, нібы грэшнік з раю, У камяніцу, дзе цябе чакаюць Халодная пасьцель і кубак кавы, Як вугаль, чорнай і, як дым, гаркавай. І дзень пачнецца, бы праб’юцца травы Між камянёў, дзе груганы і вецер, Дзе шкло разьбітае, як зоркі, сьвеціць, Не асьвятляючы нічога... Не асьвятляючы нічога...
|
|