Гэты дождж, як пачатак патопу, Што затопіць і змые Эўропу І ня будзе ні Менска, ні Прагі, ні Бона, І ня будзе дзе сесьці варонам, Што сягоньня лятаюць над намі, Як над вулічнымі ліхтарамі Матылі, што ад сьмерці ўцякаюць І ў дажджы, як сьмяцьцё, адплываюць У нябыт па канавах глыбокіх. І праз дождж я іду адзінокі. Парасон над сабою трымаю, Нібы ў думках малітву чытаю, Што ўратуе мяне ад патопу, Што затопіць і змые Эўропу, Дзе стаіць мая родная хата, Дзе жывуць мае мама і тата І Эўропа якім невядома, Бо жывуць яны тут, яны – дома, І дажджу ім павек не баяцца, Ім праз дождж на дарогу ўглядацца, Па якой разбрыліся іх дзеці Па самотным, як могілкі, сьвеце. Дождж ідзе, але ён перастане, Сонца з хмараў усё-ткі прагляне, Бо ў Эўропе стаіць мая хата, Дзе жывуць мае мама і тата.
|
|