Вінцэнту Дуніну-Марцінкевічу
Ня трэба чужога, ня трэба чужога!
Ні грошай, ні мовы, ні Бога, –
Нічога нятрэба чужога!
Мужык беларускі – мужык,
Ён слухацца пана прывык.
Ён з панам разумным – разумны,
Ды толькі вось пан нешта сумны.
І царскія ўлады – ня рады,
Шпікі, як сабакі, ля хаты.
Якую ён школку трымае?
Няўжо ён законаў ня знае?
А пану \'шчэ сьніцца паўстаньне
І верыца ў сьветлае раньне,
Ды толькі ня трэба чужога:
Ні праўды, ні волі, нічога,
Нічога ня трэба чужога!
...Вятры за вакном завываюць,
Сьнягамі агонь засыпаюць,
Дзе чуюцца крыкі і сьмех.
І сыплецца, сыплецца сьнег
На ліпу, на хату, на долю.
І сьвечка асьвечвае волю,
Якой не было і ці будзе.
За вокнамі мроі і людзі,
Надзеі, бяда, спадзяваньні
І белая, сумная пані,
Якая сустрэчы чакае,
Якая адна і сьвятая
І ёй не патрэбна чужога
Ні сына, ні мовы, ні Бога,
Нічога чужога, нічога!
|
|
