Нібыта зь вечнасьці туман, апошні сьнег
Ляціць на белую, як сьмерць, зямлю.
І ў лёце сьнегу чуецца анёльскі сьмех,
І слова чалавечае «люблю».
І ты ідзеш празь сьнег, нібы празь белы лес,
Які між намі быў, якога не было,
Які шумеў і ў шуме чуўся паланэз
І зь неба зорак капала сьвятло,
І замярзала на ляту, і сьнег гусьцеў,
І ў цемнаце двароў, бы ў бездані, зьнікаў.
І Марк Шагал над горадам,
як чорт, ляцеў
І жоўтае нам неба маляваў...
|
|
