Я чакаў цябе тысячы год,
І ўрэшце прыйшла ты, прыйшла...
А ў вачох тваіх – холад і лёд,
А сэрца тваё – скала.
Неласкавая ты са мной,
Як зімовага мора валы,
Як пілы скал пада мной
І як сьнег на схілах Яйлы.
І калі я цалую цябе –
Так сьціскаеш ты гожы свой рот,
Быццам я катую цябе,
Быццам я – канец і сыход.
Растаплю я твае сьнягі,
А іначай – лёс, як сьвінец,
Сконы радасьці і тугі,
І канец. Сапраўды... канец.
22.III.1967. Ялта.
|
|
