На белым прысаку зімы
Жывём, як пагарэльцы, мы.
І нашы шэрыя дамы,
Як рэшткі спаленай турмы
Стаяць пад небам нежывым,
Стаяць, як скамянелы дым.
І мы глядзім на гэты сьвет,
Нібы вар’ят на пісталет,
Зь якога ён заб’е сябе,
Не разумеючы ў журбе,
Што гэта сьмерць, што гэта тло,
А не анёльскае сьвятло...
На белым прысаку зімы,
Як чорныя вароны мы,
Шукаем нечага, крычым...
І ўсё, як сьнег,
і ўсё, як дым...
|
|
