Сто гадоў гарадской адзіноты.
А навокал дамы, як балоты,
Празь якія іду я да Храма,
У якім мая моліцца мама.
Я іду – і дарогі ня знаю,
Я іду – і сябе ўспамінаю.
Сябе ўспомніць хачу маладога,
Ды ўсё бачу сябе нежывога
Без бацькоўскае хаты, бяз Храма,
Да якога ідзеш ты таксама,
У якім твая моліцца мама,
У якой за дзяцей баліць сэрца...
І ня можам з табой мы сустрэцца,
Бо навокал дамы, як балоты,
З павуціньнем стагодняй самоты.
Ты ідзеш – і дарогі ня знаеш
І ня знаеш за што праклінаеш
Ты мяне...
І ці дойдзем да Храма,
У якім наша моліцца мама?
|
|
