За вокнамі зноўку высокія сосны,
Як год і як пяць, як і дзесяць таму.
І вецер між соснаў лагодны і грозны
Лятае, прысьніўшы ў начы зноў зіму,
Калі тут ня будзе зусім анікога
І дом гэты будзе, як прывід, стаяць
У лесе, у сьнезе ля тлумнай дарогі,
Дзе толькі дарога адна і відаць...
За вокнамі зноўку высокія сосны,
Дзе можна забыцца, што ёсьць на зямлі
Наш горад стамлёны, дзе рана ці позна
Мы будзем ізноўку, як вечна былі,
І будзем глядзець зноў на гмахі старыя,
І марыць зноў зьехаць ад тлуму далей
Да цішы, да ветру, дзе сосны жывыя
Жывей за самотных, як цені, людзей...
За вокнамі зноўку высокія сосны
І вецер між соснаў лагодны і грозны
Лятае, прысьніўшы ў начы зноў зіму,
І ты не зайздросьціш ні кроплі яму...
|
|
