Можа заўтра, мо' праз год, празь дзесяць, Ды ўсё роўна ўсё ж цябе павесяць... Сумна гэта ўсё, як на пажары, Дзе ў суседнім доме на гітары Хтось іграе і віно смакуе, І жанчыну, як пажар, цалуе. І нічога не зьмяніць нікому. Можна сёньня не прыйсьці дадому, А пайсьці і сесьці ў электрычку, Падчапіць, як насмарк, маладзічку І паехаць зь ёю на прыроду Падалей ад сьмерці і народу. Можна ўсё, але праз год, праз дзесяць Усё роўна ўсё ж цябе павесяць. І вісець ты будзеш на асіне. Міма будзе ехаць на машыне Чалавек, які цяпер гаруе І тайгу сібірскую пілуе, Бо ўсё роўна ці праз год, празь дзесяць Не яго тут, а цябе павесяць... Сумна гэта ўсё, як на пажары, Тлумна гэта ўсё, як на базары, І нічога не зьмяніць нікому, Як ня легчы мне ў труну жывому...
|
|