На чорных крылах хваль плыве тапелец сіні,
Вароны кружацца галодныя над ім.
А хамы на ўзьбярэжжы, як на градах сьвіньні,
Балююць сыта, не бядуюць ні аб чым.
Ганяе вецер, быцам прывіды, газэты,
За імі мухі злосна чорныя гудуць.
Гніюць сьмярдзюча ў травах агуркі, катлеты.
А пляшкі – п’юць ратамі бітымі ваду.
А ён плыве, абняўшы плынь рукамі,
Цяжкі, як лёс, які ня варты і граша.
Глядзіць спакойна ў неба чорнымі вачамі,
Дзе каняй шэрай лётае, крычыць душа.
Да берага прыплыў, а хамы сьпяць, як сьвіньні,
І сыты храп, як пыл, ляціць па сьвеце ўсім.
І б’ецца ў бераг галавой тапелец сіні,
Вароны звар’яцела каркаюць над ім.
|
|
