480 Людміле
Тут старыя, як вечнасьць, дамы. Пад асфальтам каменьне зьнямела. Нібы цені, зьнямелыя мы Зноў па вулках блукаем нясьмела. І над намі стагодзьдзяў вятры Пралятаюць, абсыпваюць пылам. Нашых продкаў ’шчэ помняць муры, Нашых продкаў тут кроў і магілы. І над Вільняй Пагоня ляціць, І яе не стрымаць анікому. І душа, нібы рана, баліць, І душа зноў ня хоча дадому. І, шукаючы продкаў сьляды, Мы заходзім у Храмы сьвятыя, І цалуем мы ногі сьвятым, І цалуем крыжы залатыя.
|
|