«Што стане лепш жыцьцё, абрыдла спадзявацца, Бо і сягоньня трэба есьці й апранацца» – Гаворыш ты, ня помнячы зусім пра тое, Што нашае жыцьцё і не было другое, Бо вечна спадзяваліся на пана-Бога, Ня робячы, каб лепш было, амаль нічога. І ў краму ты ідзеш, каб зноў хутчэй напіцца, На нейкі момант адурнець і асьляпіцца, Пра ўсё забыцца і адчуць, што ты на сьвеце, Як восеньню лісьцё, як у скляпеньні вецер, Нявечны, адзінокі, як дыханьне маці, Якую ты яшчэ пакуль зусім ня страціў... Ідзеш, але яшчэ ты можаш азірнуцца, Яшчэ спыніцца і дамоў вярнуцца...
|
|