Зь Менска я на Маладэчына зноў еду, Нібы ў жыцьцё з таго вяртаючыся сьвету, Нібы ўсплываючы з праклятай глыбіні, Гляджу на ліхтароў анёльскія агні, Што ў вёсках, як вугольле ў прысаку, ізноў Сярод вячэрняга туману і кустоў Гараць, мне асьвятляючы мой даўні шлях, І сьлёзы абуджаючы ў маіх вачах, Гараць і гаснуць за зьнямелымі кустамі, Як майскія жукі пад мокрымі лістамі. Гараць і гаснуць, гаснуць і гараць ізноў, Бо зь Менска я вяртаюся ў начы дамоў, Каб зноўку там адчуць, што я яшчэ жывы, Як цень дрыготкі ад палын-травы...
|
|