Нібы на кол асінавы, і ты
Нарэшце ўсё ж пасаджаны на страх.
Сум незямны ў тваіх крычыць вачах,
Нібы пажар з халоднай цемнаты
Ірвецца ўвыш і асьвятляе выш,
Куды даўно ты болей не глядзіш.
І гэта ноч, нібы сусьвету дно,
Зь якога анікому не відно
Цябе, што хоць яшчэ пакуль жывы,
Ды не жывей на вуліцы травы,
Што стопчыцца, разьветрыцца, як тло,
Нібы травы зусім і не было.
А ты жывеш, і думаеш пра страх
І страх пажарам на сямі вятрах
Расьце і ў ім ужо згараеш ты
Сабой не спапяліўшы цемнаты
І толькі сум твой незямны крычыць
Аб тым, што нельга болей гэтак жыць...
|
|
