Цёмныя людзі на вуліцах цёмных,
Быццам нашчадкі сабакаў бяздомных,
Ноччу блукаюць, шукаюць сьвятло,
Быццам калісьці сьвятло тут было
І на слупах на бэтонных віселі,
Нібы матросы-паўстанцы на рэі,
Белыя, быццам сьцягі, ліхтары.
Нібы Кітайскія сьцены, муры
Сьвет гарадскі разьдзяляюць каменна.
Цёмныя людзі блукаюць ля сьценаў.
Страшна выходзіць на вуліцу нам,
Выйдзем з табою і пойдзем у Храм,
Каб там за цёмных людзей памаліцца.
Можа й яшчэ хто начы не збаіцца,
Можа й яшчэ хто падасьць ім сьвятла...
Зьнічка зьляцела, бы ўпала страла,
Зь цёмных далёкіх забытых гадоў,
Дзе нас няма, дзе ёсьць сьмерць і любоў.
|
|
