Мы ня пыл, мы ня дым, мы ня сон, Мы – сьвятло з пачарнелых вакон, Мы – трава на магілах дзядоў, Мы – вада ад расталых сьнягоў. І шумяць па-над намі вятры, І лятуць па-над намі муры, У якіх нам ніколі ня быць І таму іх нам век не любіць, Быццам пыл, быццам дым, быццам сон... Нас чакае штодзённа Харон, І скрыгочам мы ў вечнай начы, Бы ў замках, што на Храмах, ключы...
|
|