Ён жаніўся на суседцы Сары,
Палюбіўшы Сарыны даляры.
Тры гады ён езьдзіў на таксі,
Вылезшы з савецкае гразі.
Ды аднойчы ён, нібыта цар,
Заглянуў у прыдарожны бар,
І напіўся там, заначаваў
І вусатай бабе абяцаў
Ажаніцца за каханьня ноч.
Раніцай ня мог расплюшчыць воч
І ня мог успомніць дзе і што,
І, прапіўшы 'шчэ даляраў сто,
Ён на тыдзень загуляўся ў бары,
Раскідаўшы, як сьмяцьцё, даляры.
І калі праспаўся, ён пайшоў,
Як сабака збрыдлівы, дамоў.
І прыйшоў дамоў, а там – замок,
І званіў ён аж паўдня ў званок
Покуль выглянуў стары сусед...
І пайшоў ён, і пачуў усьлед:
– Так табе і трэба, паразіт,
Больш ня плюй на Сару і іўрыт!
|
|
