Мы сабе прыдумалі Эўропу І, ад азіяцкага патопу Збудаваўшы з мроіва сьцяну, Аддаліся незямному сну, У якім салодка сьніцца воля, Як трава, што вылезшы зь зямлі Пра зямлю ня думае ўжо болей, Быццам травы па-на ёй былі Вечна і ўжо будуць вечна травы На шляху з Разані да Варшавы, У якой, спыніўшыся ў карчме, Мы сядзім, як быццам бы ў турме, А дамоў ня хочам мы вяртацца, Бо там будуць з нас усе сьмяяцца, Што сабе прыдумалі Эўропу І ад азіяцкага патопу Думалі схавацца за сьцяной, Як ад Бога мёртвы – пад зямлёй...
|
|