Нібыта ў зямлю закапаная кніга,
У трубах счарнелых пад намі Няміга,
А мы па-над ёю, нібыта трава,
Якая ня помніць амаль анічога
І толькі нядаўна прыпомніла Бога.
На ўзгорку, як помнік Нямізе, – царква.
І ты мне гаворыш, што суму ня трэба
Па тым, што даўно адляцела на неба
І што зарастае бязбожнай травой,
А сам па Нямізе ідзеш, нібы плачаш,
І іншай дарогі да Храма ня бачыш,
Як людзі Нямігу – пад мёртвай зямлёй...
|
|
