Кажуць, мова мая аджывае Век свой ціхі: ёй зьнікнуць пара. Для мяне ж яна вечна жывая, Як раса, як сляза, як зара. Гэта ластавак шчабятаньне, Звон сьвітальны палескіх крыніц, Сінь чабору, і барвы зарніц, I бусьлінае клекатаньне. Калі ж хто загадае: «Не трэба!» – Адрачэцца ад мовы народ, – Папрашу я і сонца, і неба: Мне не трэба ні славы, ні хлеба, Асудзіце на безьліч нягод. Толькі месяцаў назвы пакіньце, Назвы родныя роднай зямлі, Пра якія з маленства ў блакіце Бор шуміць і пяюць жураўлі: Студзень – з казкамі сьнежных аблокаў, Люты — шчодры на сіні мароз, Сакавік – з сакатаньнем і сокам Непаўторных вясновых бяроз, Красавік – час маланак і ліўняў, Травень – зь першым каханьнем, сяўбой, Чэрвень – зь ягаднаю зарой, Ліпень – зь мёдам, З пшаніцаю – жнівень, Сьпелы яблычны верасень, Сьветлы кастрычнік У празрыстасьці чыстай, крынічнай, Лістапад – залаты лістапад, Сьнежань – першы густы сьнегапад... Ці плачу я, ці пяю, Ці размаўляю з матуляю – Песьню сваю, мову сваю Я да грудзей прытульваю.
|
|