...Няма больш на што спадзявацца,
Адно засталося – сьпівацца,
Нібыта з журботай змагацца,
Сьпівацца, сьпівацца, сьпівацца
І ведаць, што гэта ня тое,
Што трэба, каб наша, сьвятое,
Пасад свой пачэсны займала.
Як трэба для гэтага мала!
Як трэба для гэтага многа!
Як сьмерць, прада мною дарога
І трэба ісьці, спадзявацца,
Нібы на гару падымацца,
Нібы аб сьцяну разьбівацца,
І ты спадзяесься, нап’есься,
Нібыта зь сябе насьмяесься
І родных павыганіш з хаты...
Па вуліцах ходзяць салдаты...
Па вуліцах ходзяць дзяўчаты...
|
|
