У келіху, нібы агонь, віно. Нябёснай прорвай прад табой вакно. Пачаўся дзень... І што цяпер рабіць – Ці піць і плакаць, ці ў той сьвет званіць, Ня знаеш ты, і ўжо ня хочаш знаць. У прорве неба журавы ляцяць І значыць, восень, ну а там – зіма, Нібыта белая ў тайзе турма, Дзе ты марнеў і, гледзячы ў вакно, Вачамі неба піў, нібы віно, І дні ляцелі, нібы журавы, І ты дамоў вярнуўся ледзь жывы, Каб зноў праз вокны паглядаць на сьвет, Нібы ў тайзе на чалавечы сьлед Воўк малады, які ня знаў людзей... У келіху, нібы агонь, віно, І ад яго наўкол крыху сьвятлей, І растае, нібыта лёд, вакно, І прарастаеш ты, нібы трава На мейсцы тым, дзе спалена царква, Дзе ты маліўся хлапчуком малым... І прарастаеш, як над сьвечкай дым, У гэты сьвет, дзе сёньня мы жывём, Бы ўцёкшы з турмаў па тайзе ідзём...
|
|