Галоднаму паэту
Нічога ніколі нідзе не прасі,
Усьмешку сваю, быццам бомбу, насі,
Бо бедны, багаты – у час свой памрэш.
І нехта ўсё ж прыдзе калісь на клады,
І спынецца побач: «Які малады...»,
І ўспомніць малітву, нібыта твой верш.
А сёньня ты ў бары, галодны, сядзіш
І слухаеш песьні пра сыты Парыж,
Якому на нас, беларусаў, пляваць.
Закончыцца ноч і закончыцца год,
І зь Менска ўзьляціць на Парыж самалёт,
Якім толькі ў вершах ты будзеш лятаць...
|
|
